I won't let you die

Avicenna

Stanął przed lustrem i przyjrzał się sobie krytycznie. Chyba przytył. Zmrużył oczy i dokładnie obejrzał nogi, potem biodra i ramiona. "Za dużo słodyczy" pomyślał, biorąc do ręki szczoteczkę do zębów.
Zawahał się, po raz pierwszy. Nie lubił tego, nie było przyjemne, choc zbawienne w skutkach. Skrzywił się, myśląc jak bardzo siebie za to nienawidzi. Czuł tym większą niechęc, gdy za każdym razem okazywało się, że nie ma dośc silnej woli by z tym skończyc.
Zacisnął palce na szczoteczce. "Narzędzie tortur" przemknęło mu przez głowę i uśmiechnął się lekko sam do siebie. Uśmiech znikł bez śladu, gdy wsunął przedmiot głęboko do gardła.
-Dave, w porządku?
-Tak! - odkrzyknął i zamarł w bezruchu, modląc się by Pierre odpuścił.
-Na pewno? Bo wydawało mi się...
Westchnął zrezygnowany i podniósł się z klęczek. Ochlapał twarz zimną wodą z kranu i stanął w otwartych drzwiach łazienki.
-Hey, jeszcze żyję. - powiedział z lekkim uśmiechem, nadając swemu głosowi beztroski ton.
-Tyle to ja widzę, ale strasznie blady jesteś. - w jego głosie wyczuł troskę.
-To nic, chyba się czymś strułem.
Jego głos brzmiał pewnie, nie drgnął, choc kłamał patrząc przyjacielowi w oczy. "Kto mnie tego nauczył?" pomyślał. Nigdy by nie przypuszczał, że będzie patrzył w te ufne oczy i łgał z tak zimną krwią.
-To nie zatrucie, tylko przejedzenie. - Pierre zaśmiał się - Zjadłeś dwie porcje sushi, połowę pizzy XL Seba i jeszcze poprawiłeś colą.
Uśmiechnął się do Pierre'a. Fakt, jadł najwięcej z chłopaków, co pozwalało uniknąc podejrzeń. Dopóki myśleli, że jego nienaganna szczupła sylwetka to wynik wysiłku i dobrej przemiany materii było w porządku. Nie zamierzał wyprowadzac ich z nieświadomości, sam jeszcze łudził się, że odzyska kontrolę.

Poczuł się swobodnie, gdy zamknął za soba drzwi. Ogarnęło go poczucie lekkości, jedyny w swoim rodzaju stan, gdy zaciskał ręce na gryfie swojego basa. To było porównywalne chyba tylko do narkotycznego odurzenia.
Zaczął grac, nie śpiewał, a tylko grał, czując rytm każdą komórką ciała, grał, samemu stając się muzyką. Nie liczyło się nic, jego umysłu nie zaprzątała żadna myśl poza tą jedną najważniejszą: grac, grac do upadłego. Nie skupiał się na żadnej melodii, jego smukłe, zwinne palce trącały struny wywołując na świat muzykę jego duszy.
Grał dalej, choc jego ręce ledwo utrzymywały gitarę. Powłóczył nogami, wlokąc się powoli, nie miał już siły skakac po sali i szalec tak jak na scenie.
Grał ciągle, w wyobraźni, gdy wyczerpany wysiłkiem ponad siły osunął się na podłogę i leżał na plecach drżąc na całym ciele i ciężko dysząc.

Ciemności rozstępowały się powoli, ukazując mu kolejne obrazy. Jego wrażliwe zmysły odbierały kolejne bodźce, składając je na otaczającą go rzeczywistośc. Cichy szum jakiejś aparatury, rażąca biel ścian i sufitu pokoju, w którym się znajdował, głosy i kroki w oddali, charakterystyczny zapach leków i... dotyk. Delikatny, miły dotyk czyjejś ciepłej dłoni na jego własnej.
Obrócił lekko głowę, by zobaczyc siedzącego przy łóżku zatroskanego człowieka. Pierre był tuż obok, jego silna i jednocześnie delikatna dłoń przykrywała dłoń Davida, palce głaskały lekko bladą skórę. Ten widok wywołał strach. Strach, że jego tajemnica ujrzała światło dzienne, stała się faktem.
W gardle czuł cos dziwnego, jakby tkwił tam surowy ziemniak niepozwalający odezwac się słowem, pod powiekami czuł gorące łzy, w piersi miał uścisk palącego wstydu.
Pierre chyba wyczuł, ze oprzytomniał, powoli podniósł na niego swoje smutne, brązowe oczy.
-Davey...
Nie mógł znieśc tego głosu, tego wzroku, uwolnione wreszcie łzy skapywały po policzkach na szpitalną koszulę.
-Tak się baliśmy... Seb znalazł cię nieprzytomnego, gdyby nie on to... Boże, wolę nie myślec że mogłeś...
Nagłym ruchem usiadł i z całej siły wtulił się w to miejsce na ciele przyjaciela tuż pod obojczykiem. Poczuł silne ramiona oplatające go w pasie i deszcz drobnych pocałunków na włosach.
-Przepraszam... - szepnął cicho, ledwie słyszalnie. "Nie odtrącaj mnie - myślał - nie gardź mną, opowiem ci wszystko, nie wypuszczaj mnie z objęc, błagam..."
-Przepraszam... Jestem... bardzo głupi... Nie chciałem żeby tak... Ja tylko... Bałem się... Nienawidziłem tego, czułem wstręt... Tak mi wstyd... Pierre, ja nie... nie wiem, co mnie opętało... Chciałem przerwac, uwierz... i nie mogłem... - łkał, dławiąc się łzami i słowami.
-Wierzę ci, David. - przerwał łagodnie -Rozmawiałem z lekarzem. Bulimia to choroba, ale nie jest nieuleczalna. To tkwi tutaj - pocałował przyjaciela w czoło -w twojej głowie. Są terapie, Dave. Jestem ja, chłopaki... Wyjdziesz z tgo, Davie, pomożemy ci.
-Pierre... Zawiodłem. Jesteś na mnie wściekły? - podniósł na niego załzawione oczy. Chciał dopatrzec się w twarzy przyjaciela akceptacji, wybaczenia... Czy po tym co zrobił może jeszcze oczekiwac wybaczenia i darowania win?
-Nie jestem wściekły, Dave. Jestem zły na ciebie, ale nie wściekły. Wściekły byłem wcześniej, wiesz, chciałem cię opieprzyc, ale potem... zobaczyłem cię na łóżku, takiego bladego, słabego, bezradnego wobec choroby...
Przytulił się do przyjaciela jeszcze mocniej. "Nie mów - prosił w myślach - nie mów, ja to znam, po prostu bądź, proszę"
-Wyciągnę cię z tego. Nie bój się, ja cię nigdy nie zostawię. - usłyszał cichy szept prosto do ucha, na policzku poczuł ciepły oddech. Uśmiechnął się, po raz pierwszy szczerym i niewymuszonym uśmiechem. W ciemnym tunelu przyszłości Pierre Bouvier rozpalił silne światło nadziei.

Tatuszka

Pierwszy odcinek, a mało co się nie popłakałam Yellow_Light_Colorz_PDT_41

Boskie to

Na początku prawie, że nie kapowałam Yellow_Light_Colorz_PDT_04

Ale ogółem pięknie piszesz, narracja, to wszystko *_* Zapowiada się boskie opo Yellow_Light_Colorz_PDT_06

PunK_BaNaNa

myslalam ze to bedzie jakis romantico
a tu o chorobie davida Yellow_Light_Colorz_PDT_13

czy nastepne odcinki tez beda takie smutne?

na poczatku myslalam ze boi sie myc zebow a on rzygal Yellow_Light_Colorz_PDT_04

karoo

ekhm.

orginalne.
nikt jeszcze u nas nie pisał opowiadania o gejach xD
(chyba ze sie mylę to srry)

margaretka

Fassoolka

OMG, podobne odczucia jak reszta...też myślałam że się szczoteczki wystraszył o.O
Czekam na nexta bo fajnie się zapowiada

)

Ponczek

Avicenna

Wy więcej chcecie?! O matko, ja to wymyśliłam trzeciego dnia totalnej nudy w domku nad jeziorem i w założeniu miało byc takie jednoodcinkowe króciutkie story... A tu surprise.

Kie, gdzie ty tam masz gejowskie wstawki? Że deszcz pocałunków na włosach. czy co? Kurczę, to sorry, na przyszłośc będę się wystrzegac takich opisów, żeby nie rozbudzac Twojej wyobraźni Yellow_Light_Colorz_PDT_19

Wasze skojarzenia ze szczoteczką mnie powaliły, szczęka tak mi opadła, że jej potem szukałam pod biurkiem przez kwadrans. Nie sądziłam, że można tak pomyślec, gratulacje dla was, szczerze mówię.

No i nie wiem co zrobic z tym teraz, ojoj... Yellow_Light_Colorz_PDT_13

Fassoolka

No jak to co?
Pisać dalej ;P
A te opisy serio zabrzmiały jakby Dave i Pierre byli parą xDDD

magdara

eeeej mnie sie podoba xDD

ale sluchajcie teraz mnie...

" Zjadłeś dwie porcje sushi, połowę pizzy XL Seba i jeszcze poprawiłeś colą. "

a ja o tej porze zaczynam miec zwidy i przeczytalam: Zjadłeś dwie porcje sushi, połowę pizzy XL, Seba i jeszcze poprawiłeś colą.

Yellow_Light_Colorz_PDT_04

i sie zaczelam brechtac. dopiero pozniej skapowalam, ze dodalam sobie przecinek xD

chce wiecej :)

PunK_BaNaNa

Magdara rozwalilas mnie Yellow_Light_Colorz_PDT_04

juz sobie wyobrazilam jak David wpierdala seba Yellow_Light_Colorz_PDT_04

Tatuszka

margaretka

Avicenna

Się zastrzelę, moje opowiadanie wypacza psychikę...
Wiedziałam, że moje wymysły to tylko spalic na stosie. Tego tutaj już ciągnąc nie będę, ale intensywnie wymyślam nowe, wieloodcinkowe i takie bardziej akceptowalne opowiadanie (tylko kto to będzie czytał znając poziom obecnego?) Yellow_Light_Colorz_PDT_08

Biedny pogryziony Seb, łączmy się w bólu Yellow_Light_Colorz_PDT_04

Ponczek

Fassoolka

Łeeee...szkoda ;(
OMG, wyobraziłam sobie Seba z jabłkiem w ustach takiego upieczonego o.O

karoo

NastySpirit

Po prostu świetne opowiadanie. Szkoda, że jednoczęściówka, bo można byłoby zrobić z tego coś dłuższego. Genialne opisy sytuacji i sam pomysł na to, że David ma bulimię. Bardzo "uczuciowe", a mnie tylko śmieszyły te opisy jak Pierre siedział przy nim w tym szpitalu i go przytulał, dawał pocałunki itd.

Pod koniec myślałam, że zrobisz ich gejami, a tu dalej czytam i co? Koniec, to tylko jednoczęściówka;( Mam nadzieje, że napiszesz jakieś nowe opowiadanie, ale dłuuuuuugie, bo świetnie piszesz i mi się podoba:)

Avicenna

Natalie, przywróciłaś mi wiarę w człowieka! Też bym chciała więcej, ale że niewiele wiem o tym temacie to i nic ciekawego nie napiszę... Szpital trochę przekombinowałam, teraz też to wiem, ale... Picasso też miewał wizje i jego dzieła były mało rzeczywiste. Wymyśliłam kilka takich dłuższych, ale zawsze na drugi dzień myślę, że są strasznie mierne i w efekcie nie powstało jeszcze nic w zarysach akceptowalnego Yellow_Light_Colorz_PDT_08

Ponczek

Coś na pewno zaakceptujesz niedługo

Ja uważam, że moje opowiadania to gnioty straszne, ale i tak je tu wrzucam Yellow_Light_Colorz_PDT_09

Możecie się ze mnie pośmiać xP